Op de boerderie

Jambo! Na het feestweekend in de het Banaleaf hotel en na de 10de uitnodiging van de Wachira family, hebben we besloten om de komende tijd bij hun op de boerderij te logeren. De bezoekjes aan de outdoor latrine zien dan maar als een safari/avontuur. De familie bestaat uit babu (opa), bibi (oma), Jackson en zijn vrouw Alice en hun twee kinderen en nog 2 zonen van babu en bibi die in een houten huisje op het erf wonen. Het huis van babu en bibi lijkt nog het meest op de Afrikaanse versie van 'the little house on the prarie' inclusief veranda. Ineens zit je in een heerlijke oase van rust. Niet alleen qua geluid maar je kunt ook rustig over het erf wandelen zonder telkens aangestaard te worden. Ze hebben verschillende dieren zoals een koe, kippen, geiten, ganzen en kalkoenen voor vlees en melk. Ik vertel Charlotje steeds dat ze er maar niet te verliefd op moet worden omdat verschillende dieren op ons bordje belanden de komende tijd. Achter het huis ligt een grote lap grond waar bibi een gigantische hoeveelheid groenten en fruit verbouwd. Het is geweldig om te zien hoe ze aardappelen met een groot hakmes rooit. Telkens als we iets aanwijzen 9mango, bananen, passie fruit, wat dan ook)plukt ze het zo van de boom/struk en krijgen we het in de handen gedrukt. Zo lekker! De familie is zo hartelijk. Ze doen echt heel erg hun best om het ons naar de zin te maken. En wij maar achter hun aanlopen 'Can we help? Can we help?' en zij maar roepen 'No you sit'. Maar koppig als we zijn bleven we maar achter ze aanlopen. Het heeft geholpen, vanmorgen mochten we bibi in de tuin helpen, met de afwas en vanavond met het koken van chapatis.

De kinderen en huismoeders bij upendo beginnen ook steeds meer van zich te laten zien. In het begin waren ze (begrijpelijk)wat terughoudendheid maar nu maken ze veel meer grapjes tegen ons en kletsen ze gemakkelijker over wat ze bezig houdt. Het is hier trouwens niet altijd gemakkelijk om jongetjes van de meisjes te onderscheiden. Afgezien dat ze allemaal kort haar hebben omdat dat van school moet hebben sommige jongens roze truitjes aan en meisjes blauwe. Tel daarbij op dat je nog niet van alle 24 kids de namen weet en de verwarring is helemaal compleet.

Berijpelijk dan ook dat toen we de eerste groep kinderen mee namen om nieuwe schoenen te kopen alle meisjes naar het rek met hoge hakken renden. Van die hele hoge met bloemen voorop en enkelbandjes. We hebben ze uitgelegd dat dat niet helemaal de bedoeling is. Na een uurtje stonden de eerste 7 kinderen trots met nieuwe schoenen bij kassa (ookal keken ze in het voorbijgaan nog ff heel verlangend naar de schoenen met hakjes). Ook hebben de oudste drie meisjes (13 - 15 jaar) hun eerste bh uitgezocht. Dat vond ik zo bijzonder! Het zal waarschijnlijk de eerste en enige keer zijn dat ik met meiskes op stap ga voor hun eerste bh. We zijn nu met 2 groepen kinderen geweest en ik denk dat we nog 1 of 2 keer met de jongste gaan. Dan hebben ze allemaal hun eigen nieuwe schoenen. Zoals Carol, een huismoeder, zei 'this is very good for their selfesteem'.

Gisteren zijn we met Jackson naar de markt in Nyeri town geweest. Er zijn 2 gedeelten; een met fruit en groenten en een met (voornamelijk) 2de hands textiel. Het zijn allemaal kleine afzonderlijke kraampjes met een dakje van plastic erboven. omdat ze dicht op elkaar staan wordt het een grote overdekte maarktplaats met nauwe gangetjes. Ik zou er zonder Jasckson compleet verdwalen. Onderweg van de markt naar KENWA (Kenian woman institute foor HIV/AIDS) zag ik ineens vanuit mijn ooghoeken een jongen dicht achter Charlotte lopen. Charlotte had haar rugzak om en de streetboy probeerde de ritst te open van het voorvakje waar haar geld in zat. Ik riep tegen hem dat hij daar mee op moest houden en hij verdween gauw in de menigte. Gelukkig waren we er op tijd bij en is niets uit Charlottes tas gestolen.

Het bezoek aan KENWA vond ik ook weer bijzonder indrukwekkend. Er worden AIDS patienten opgevangen, voorlichting gegeven aan ouderen edn kinderen over HIV/Aids en ze hebben een self supporting workshop. De vrouwen maken zelf (schouder)tassen en verkopen ze dan. Met het geld dat ze verdienen kopen ze weer stof, gaat een gedeelte naar KENWA als donatie en kunnen ze zichzelf supporten. Voor 5 euro kun je een mooie Afrikaanse tas kopen dus mocht iemand geintereseerd zijn dan laat me dat ff weten.

Met alle goede projecten die we nu hebben gezien en de behoefte aan verdere ondersteuning hebben Charlotte en ik besloten om niet 4 dagen naar Masai Mara (een nationaal park) te gaan. Er was een behoorlijk bedrag mee gemoeid en het vo0elde niet goed om dit bedrag neer te leggen voor 'slechts' 4 dagen safari. Liever gaan we dan naar een NP dichter in de buurt. Misschien minder spectaculair maar het voelt beter om het geld wat we kunnen spenderen te gebruiken voor het oorspronkelijke doel van onze reis; anderen helpen waar we kunnen.

Wanneer jullie trouwens nieuwschierig zijn naar de kinderen en stukje achtergrond van ze dan kun je ze zien op www.upendocentre.org.

Veel liefs en sterkte met de kou!

Lieske