(Opa) Coffee
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Lisenka
28 December 2009 | Kenia, Nyeri
Jambo!
De kerstdagen hebben we veel tijd met de familie door gebracht. Het mooie als je langer op een plaats blijft is dat je bijzondere en leuke details kunt ontdekken. Ik drink al mijn hele leven koffie en melk. Ik kom zelfs uit een land dat bekend staat om melk, koeien en koffie drinkers. Toch had ik nog nooit een verse koffieboon rechtstreeks van de plant gezien of een koe gemolken en verse melk gedronken. Tot nu toe dan. Grappig dat ik daarvoor eerst helemaal naar de middle of nowhere moest in Kenia.
We hebben opa en oma met kerstavond getrakteerd op pizza. Nee, niet zelf gebakken (een nieuwe aanslag op haar keuken wilde we oma niet aan doen) maar zelf gekocht. Ze hadden nog nooit pizza gehad dus na enig aarzelen werd de eerste hap genomen maar al gauw waren ze helemaal om. Omdat opa en oma geen geld willen voor ons verblijf hier verrassen we ze regelmatig met cadeautjes; een zak kippenvoer, een bezem, rijst, wortelen, fotoalbum, zeep enz.
Op eerste kerstdag hebben we met de kids van Upendo kerst op de boerderie van opa en oma gevierd. Samen spelen, liedjes zingen, een warme middagmaaltijd en als hoogtepunt een flesje fris omdat het kerst is. Zondags ben ik met opa en oma naar hun kerk geweest voor een speciale bijeenkomst; The feeding of the children. Eerst is er natuurlijk een mis. Het is allemaal in Kiyuko waar ik dus helemaal niets van begrijp. Behalve de gebruikelijke woorden ‘jesu’, ‘god’ en ‘halleluja’. Toch vind ik het niet vervelend om een uur naar de m is te luisteren. Dat komt door het zingen & swingen. Naast de geplande kerkliederen wordt e rook regelmatig spontaan een liedje ingezet omdat… nou.. gewoon.. omdat iemand daar zin in heeft. En de rest volgt dan al snel. Ik heb de priester al een paar keer zijn schaapjes toe horen spreken; ‘this is a place of worship so please calm down’. Halverwege de mis kreeg ik een por in mijn zij van opa dat ik op moest opstaan en me tegenover de hele kerk moest voorstellen omdat ik gast ben (tsja, wegduiken en net doen of je van een dorp verderop komt zit er niet in als enige blanke). Na de mis kregen de kinderen uit de buurt, arm en rijk, allemaal een bord warm eten. Ik denk dat het er zo’n 100 waren, arm en welgesteld door elkaar.
Een paar dagen geleden zijn we bepakt met luiers, natte doekjes, billencreme en speelgoed naar New Life Home Trust geweest; een weeshuis voor baby’s en peuters tot 3 jaar. Ook hier de trieste verhalen van kinderen die achter gelaten zijn bij vreemden, in ziekenhuizen, op de vuilnisbelt of waar dan ook. Het viel mij op dat veel kindjes in de peutergroep gehandicapt zijn. Waarschijnlijk zo geboren of door verwaarlozing veroorzaakt. Het huis maakt een hele goede indruk; schoon, goed georganiseerd en leidsters die met veel aandacht en liefde voor de kinderen zorgen. Heerlijk om te zien dat kinderen die vanaf hun geboorte zo’n moeilijke start maken hier zo goed worden opgevangen. Jullie snappen natuurlijk wel dat ik me helemaal heb uitgeleefd op de babyafdeling. Ik heb de hele middag lopen knuffelen, wiegen, slaapliedjes gezongen en gekroeld. Lekker ongegeneerd je mamagevoel uitleven op die kleintjes. Mijn Kerst kon niet meer stuk.
Soms ga je van het ene uiterste naar het anderen. Zo ook deze week. Van de pasgeboren baby’s naar mensen die aan de laatste fase van hun leven zijn begonnen. In Nyeri Hospice verlenen ze palliatieve zorg aan kanker en HIV/AIDS patienten. In het Nyeri district verzorgen ze nu 250 patienten. Ze werken met een zgn. homebased system. De verpleegsters en social werksters bezoeken en verzorgen de patienten thuis. Ook wanneer er geen geld is voor medicijnen of zorg. Naast directe zorg geven ze ook voorlichting en organiseren ze op de woensdagen groepsbijeenkomsten voor de patienten voor steun en de sociale contacten. Want op kanker en HIV rust nog altijd een stigma en mensen vinden zich vaak afgesloten van hun sociale contacten. Wij zijn uitgenodigd om een bijeenkomst bij te wonen. Wat we waarschijnlijk overmorgen gaan doen.
Vandaag hebben we de studieboeken van Margeret bij haar oma afgegeven. Margeret was er op dat moment zelf niet. Oma moest er van huilen, zo blij was ze met de steun. Ze gunt Margeret zoveel maar kan haar niet voldoende helpen. Ze verkoopt zelf fruit op de markt (een mandje per dag) en dat is net genoeg voor het hoognodige. Oma had niets anders om als dank mee te geven dan een gebed. Ze sloot haar ogen, hield onze handen vast en bad in het kikuyu zo krachtig en met overtuiging dat het zonder meer een mooier geschenk was dan dat zij zich ooit zal kunnen voorstellen.
Hierna zijn we naar opa ‘Coffee’ geweest. Opa Coffee is 90 jaar, bijna doof en woont alleen in een houten 1 kamer huisje dat op instorten staat. In het golfplatendak zitten tallozen gaten, er staat 1 bed in en de rest is een onbeschrijflijke armoede. Vroeger was opa Coffee een hele goede kettellapper maar door ouderdom kan hij dit niet meer doen. Zijn zoon en schoondochter proberen hem te onderhouden maar hebben het zelf niet breed. We hebben opa Coffeee een voedselpakket gebracht en na het zien van zijn huisje hebben we met Jackson overlegt en besloten een nieuwe voor hem te bouwen. Jackson regelt een aantal mannen die mee willen helpen, wij regelen de financien en hij zorgt dan dat het materiaal er komt. Als alles goed gaat zit opa Coffee in een nieuw huisje voordat we weer naar huis komen. Dat zou ik echt heel graag willen zien en meemaken. Duimen jullie met ons mee?
Veel liefs van Lieske en tot gauw weer!
De kerstdagen hebben we veel tijd met de familie door gebracht. Het mooie als je langer op een plaats blijft is dat je bijzondere en leuke details kunt ontdekken. Ik drink al mijn hele leven koffie en melk. Ik kom zelfs uit een land dat bekend staat om melk, koeien en koffie drinkers. Toch had ik nog nooit een verse koffieboon rechtstreeks van de plant gezien of een koe gemolken en verse melk gedronken. Tot nu toe dan. Grappig dat ik daarvoor eerst helemaal naar de middle of nowhere moest in Kenia.
We hebben opa en oma met kerstavond getrakteerd op pizza. Nee, niet zelf gebakken (een nieuwe aanslag op haar keuken wilde we oma niet aan doen) maar zelf gekocht. Ze hadden nog nooit pizza gehad dus na enig aarzelen werd de eerste hap genomen maar al gauw waren ze helemaal om. Omdat opa en oma geen geld willen voor ons verblijf hier verrassen we ze regelmatig met cadeautjes; een zak kippenvoer, een bezem, rijst, wortelen, fotoalbum, zeep enz.
Op eerste kerstdag hebben we met de kids van Upendo kerst op de boerderie van opa en oma gevierd. Samen spelen, liedjes zingen, een warme middagmaaltijd en als hoogtepunt een flesje fris omdat het kerst is. Zondags ben ik met opa en oma naar hun kerk geweest voor een speciale bijeenkomst; The feeding of the children. Eerst is er natuurlijk een mis. Het is allemaal in Kiyuko waar ik dus helemaal niets van begrijp. Behalve de gebruikelijke woorden ‘jesu’, ‘god’ en ‘halleluja’. Toch vind ik het niet vervelend om een uur naar de m is te luisteren. Dat komt door het zingen & swingen. Naast de geplande kerkliederen wordt e rook regelmatig spontaan een liedje ingezet omdat… nou.. gewoon.. omdat iemand daar zin in heeft. En de rest volgt dan al snel. Ik heb de priester al een paar keer zijn schaapjes toe horen spreken; ‘this is a place of worship so please calm down’. Halverwege de mis kreeg ik een por in mijn zij van opa dat ik op moest opstaan en me tegenover de hele kerk moest voorstellen omdat ik gast ben (tsja, wegduiken en net doen of je van een dorp verderop komt zit er niet in als enige blanke). Na de mis kregen de kinderen uit de buurt, arm en rijk, allemaal een bord warm eten. Ik denk dat het er zo’n 100 waren, arm en welgesteld door elkaar.
Een paar dagen geleden zijn we bepakt met luiers, natte doekjes, billencreme en speelgoed naar New Life Home Trust geweest; een weeshuis voor baby’s en peuters tot 3 jaar. Ook hier de trieste verhalen van kinderen die achter gelaten zijn bij vreemden, in ziekenhuizen, op de vuilnisbelt of waar dan ook. Het viel mij op dat veel kindjes in de peutergroep gehandicapt zijn. Waarschijnlijk zo geboren of door verwaarlozing veroorzaakt. Het huis maakt een hele goede indruk; schoon, goed georganiseerd en leidsters die met veel aandacht en liefde voor de kinderen zorgen. Heerlijk om te zien dat kinderen die vanaf hun geboorte zo’n moeilijke start maken hier zo goed worden opgevangen. Jullie snappen natuurlijk wel dat ik me helemaal heb uitgeleefd op de babyafdeling. Ik heb de hele middag lopen knuffelen, wiegen, slaapliedjes gezongen en gekroeld. Lekker ongegeneerd je mamagevoel uitleven op die kleintjes. Mijn Kerst kon niet meer stuk.
Soms ga je van het ene uiterste naar het anderen. Zo ook deze week. Van de pasgeboren baby’s naar mensen die aan de laatste fase van hun leven zijn begonnen. In Nyeri Hospice verlenen ze palliatieve zorg aan kanker en HIV/AIDS patienten. In het Nyeri district verzorgen ze nu 250 patienten. Ze werken met een zgn. homebased system. De verpleegsters en social werksters bezoeken en verzorgen de patienten thuis. Ook wanneer er geen geld is voor medicijnen of zorg. Naast directe zorg geven ze ook voorlichting en organiseren ze op de woensdagen groepsbijeenkomsten voor de patienten voor steun en de sociale contacten. Want op kanker en HIV rust nog altijd een stigma en mensen vinden zich vaak afgesloten van hun sociale contacten. Wij zijn uitgenodigd om een bijeenkomst bij te wonen. Wat we waarschijnlijk overmorgen gaan doen.
Vandaag hebben we de studieboeken van Margeret bij haar oma afgegeven. Margeret was er op dat moment zelf niet. Oma moest er van huilen, zo blij was ze met de steun. Ze gunt Margeret zoveel maar kan haar niet voldoende helpen. Ze verkoopt zelf fruit op de markt (een mandje per dag) en dat is net genoeg voor het hoognodige. Oma had niets anders om als dank mee te geven dan een gebed. Ze sloot haar ogen, hield onze handen vast en bad in het kikuyu zo krachtig en met overtuiging dat het zonder meer een mooier geschenk was dan dat zij zich ooit zal kunnen voorstellen.
Hierna zijn we naar opa ‘Coffee’ geweest. Opa Coffee is 90 jaar, bijna doof en woont alleen in een houten 1 kamer huisje dat op instorten staat. In het golfplatendak zitten tallozen gaten, er staat 1 bed in en de rest is een onbeschrijflijke armoede. Vroeger was opa Coffee een hele goede kettellapper maar door ouderdom kan hij dit niet meer doen. Zijn zoon en schoondochter proberen hem te onderhouden maar hebben het zelf niet breed. We hebben opa Coffeee een voedselpakket gebracht en na het zien van zijn huisje hebben we met Jackson overlegt en besloten een nieuwe voor hem te bouwen. Jackson regelt een aantal mannen die mee willen helpen, wij regelen de financien en hij zorgt dan dat het materiaal er komt. Als alles goed gaat zit opa Coffee in een nieuw huisje voordat we weer naar huis komen. Dat zou ik echt heel graag willen zien en meemaken. Duimen jullie met ons mee?
Veel liefs van Lieske en tot gauw weer!
-
28 December 2009 - 18:43
Stefan:
Ha Lies,
Jeetje, wat een enerverend leventje heb jij daar. Van de ene indruk naar de andere. En gelukkig kun je veel mensen blij maken, zowel met je aanwezigheid als met wat financiële steun.
Onze kerst viel dit jaar een beetje in het water (of in de sneeuw hoe je het wilt noemen). Jens had de griep (nee niet die uit Mexico)samen met een oorontsteking. Heel fijn, we konden de deur met hem dus niet uit. Wel met Niels op 1e kerstdag tijdens een paar uur sneeuw wezen sleëen. Gebeurt ook niet altijd met kerst dus kwam het toch weer goed!
Ach, da's heel klein leed bij hetgeen jij daar allemaal ziet.
Ik zou zeggen, goed bezig en ga zo door!
Uw amigo and family
-
28 December 2009 - 18:45
Ben:
Hee Lies,
mooi verhaal weer. Ik duim met jullie mee dat het huisje van Opa 'Coffee' op tijd klaar is!
liefs,
Ben -
28 December 2009 - 20:02
Laura:
Opa Coffee krijgt een nieuw huisje :D SUPER! Zal heel hard duimen. -
28 December 2009 - 20:14
Carin:
Wat een fantastisch gevoel moet het zijn om mensen op deze manier blij te maken! Uiteraard duim ik mee dat het huisje van opa Coffee op tijd klaar is! Ik heb je verslag weer met plezier gelezen, ik word er helemaal warm van. Nog een verzoekje van mijn moeder: kan er voor haar ook nog een tas bij? Veel succes met het huisje!
Liefs, Carin. -
29 December 2009 - 08:37
Nancy:
Wat een mooi indrukkend verhaal weer. Wat een indrukken allemaal en zeker een hele mooie ervaring.
Ik duim voor Opa Coffee dat hij snel van zijn nieuwe huisje van gaan genieten.
Op naar je volgend verhaal.
Groetjes Nancy -
29 December 2009 - 20:09
Monique A.:
Ha Lisenka,
Ik zal onze Rens sturen, die is al de hele week al het hout uit de schuur aan het halen en in de kamer, (ja ikben soms een beetje gek, ach het is kerstvakantie)een huisje voor hem aan het bouwen. Het zaagsel, (gelukkig nepzaagsel) ligt overal.. hihihi. Ik hoop dat je het nog mee maakt dat Opa in zijn nieuwe huis mag wonen.
Geniet nog lekker van je 10 dagen, wat gaat het snel.
Onze vriendin vliegt 1-1-2010 naar Amerika, om 2 schatjes op te halen, heerlijk he. Om 2 kinderen hier een mooie toekomst te geven.
Groetjes Monique. -
29 December 2009 - 20:22
Monique A.:
ha lisenka,
ik moest er in eens aan denken, mijn nicht Inge Vloet is op dit moment ook in Kenia.
Zij heeft daar een project Stichting Namelok, Stichting Namelok heeft als doel de leef- en onderwijssituatie van de inwoners van het plaatsje Namelok en verre omgeving (Zuid Kenia) te verbeteren.
Dit geschiedt door een water- en (technische) schoolproject.
Dit dorp ligt in Kenia aan de grens van Tanzania op een uur rijden van de stad Loitokitok.
Ik weet niet of dit bij jullie in de buurt is.Misschien treffen jullie haar en haar partner Ferdy Verberk wel.
Groetjes Monique -
30 December 2009 - 09:15
Nicole K.:
Ha Lisenka!
Wat kun jij toch "mooi" en "indrukwekkend" schrijven, ik verheug me altijd op jouw verhalen! Het verhaal van oma, met haar zegen trok helemaal door! En opa, ja dat zou mooi zijn als het klaar is voordat je weer terug komt! Geniet er nog maar van!
Groetjes Nicole -
30 December 2009 - 15:24
Manon En Monique:
Lisenka,
We zullen zeker voor jullie en opa Coffee duimen dat het goed gaat om een nieuw huisje te realiseren.
Heel veel groetjes Manon en Monique
-
30 December 2009 - 18:50
Irene:
Zo'n kerstmis die maak je vanzeleven niet meer mee...
zo mooi.
Meer woorden kan ik er gewoon niet voor vinden.
Gegroet, Irene -
30 December 2009 - 20:48
Sylvia L.:
Hoi Lisenka,
Wat een zeer indrukwekkende verhalen, om kippenvel van te krijgen. Ik hoop ook van harte dat het huisje van opa op tijd klaar is. Ik vind het fantastisch wat jullie allemaal doen.Petje af .
Ik wens jullie alvast een goede jaarwisseling (ook van de rest van de familie).
Groetjes Sylvia L.
-
31 December 2009 - 12:38
Liesbeth En Michiel Van Well:
Ik kom toevallig op je website, en las je stukje over New Life Home. Onze (adoptie)zoon heeft daar twee jaar gewoond en wij zijn er paar keer geweest het afgelopen jaar. We zijn blij dat onze zoon in zo'n liefdevol tehuis heeft mogen wonen. Mocht je er nog komen - doe ze de hartelijke groeten en geef de kinderen nog een extra knuffel...
Liesbeth, Michiel en Enan
vanlies@yahoo.com
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
